กฎของการเซ็นเซอร์ ความท้าทายของนักเขียนมังงะสายโป๊ ที่ต้องใช้จินตนาการและช่องโหว่ เพื่อหลบเลี่ยงกฎหมายในการเซ็นเซอร์

กฎของการเซ็นเซอร์ ที่ว่าด้วยมังหงะที่สื่อในเรื่องเพศ ที่หลายท่านเคยผ่านหูผ่านตามาบ้าง กับความท้าทายของนักเขียนการ์ตูนแนวนี้ ที่ได้ตั้งคำถามมากมายกับตัวเอง และท้าทายการปกปิดหรือแปลงเป็นอย่างอื่น กับกฎหมายต่อการมองเห็นเครื่องเพศ คราวนี้เราจึงขอบอกถึงมังหงะโป๊ในอีกหนึ่งฐานะ นั่นคือการเป็นสื่อที่สะท้อนภาพของการต่อสู้ กับการพยายามหลบเลี่ยงเซ็นเซอร์ การตีความความโป๊ และความหมายเรื่องการร่วมเพศในลักษณะต่างๆ

รวมไปถึงท้าทายและการหาช่องโหว่ ของนักเขียนที่พยายามจะนำเสนอ ของสิ่งที่ถูกมองว่าเป็นข้อห้ามของสากล ผ่านการบันเลงจินตนาการ ที่เกินกว่ากรอบของกฎหมายที่บังคับได้ครบถ้วน และก็ยังมีคำถามอีกมากมาย ที่ทำให้ผู้อ่านอย่างเราๆ ต้องกลับมาคิดอย่างจริงจังว่า “อะไรกันแน่คือความโป๊ ไม่โป๊?”, “แบบนี้คือผิดหรือไม่ผิด?”, “อย่างนี้นับว่าเข้าข่ายความต้องห้ามหรือไม่ต้อง?” ไปจนถึง “มันสมเหตุสมผลจริงๆ หรือที่จะต้องมาตั้งข้อห้าม กับอะไรที่ธรรมดาสามัญแบบนี้?”

ถ้าจะอธิบายกันแบบให้เข้าใจง่ายๆ อีกอย่างก็คือ การสร้างความลับหรือการเซ็นเซอร์ การปิดบัง หรือการกำหนดข้อห้ามต่างๆ ที่มีอยู่ในสื่อประเภทปลุกเร้าอารมณ์ หรือสื่อที่เกี่ยวข้องในเรื่องทางเพศนั้น มันเป็นกลไกที่ทำให้ง่าย สำหรับในการปกครองนั่นเอง แต่ก็แน่นอนว่ามันไม่มีที่ไหนหรอก ที่ทำได้สมบูรณ์ ด้วยเทคโนโลยีทางการสื่อสารที่พัฒนามากขึ้น ช่องว่างและช่องโหว่ของข้อมูลกฎหมาย รวมถึงความสามารถในการตรวจสอบ ก็มีอีกหลายวิธีที่นักเขียนเหล่านี้ สามารถหาช่องโหว่ หรือการใช้จิตนาการของนักเขียน เพื่อพลิกแพลงข้อห้ามเหล่านี้

หลายคนก็อาจจะมองว่า ในส่วนของสื่อในรูปแบบมังงะ ที่เป็นเรื่องราวทางเพศนั้น เป็นหนึ่งในความเคลื่อนไหว ซึ่งการต่อสู้กับการเซ็นเซอร์ และการตีความความโป๊-ไม่โป๊นั้น ปรากฏออกมาในหลากรูปแบบ ที่ถูกสรรสร้างมาจากจินตนาการของผู้เขียน จนกลายมาเป็นมังหงะโป๊สารพัด ซึ่งอาจจะมีมากมายเกินกว่าความสามารถเราที่จะรวบรวมได้ครบ หรือพูดถึงได้หมด ฉะนั้นก็จะขอยกมาเฉพาะเท่าที่ปรากฏให้เห็นบ่อยๆ เท่านั้น

เรามาทำความเข้าใจกันก่อนว่า ในมังงะเฮ็นไท หรือที่เรียกกันว่าการ์ตูนโป๊นั้น หลักๆ แล้วแบ่งเป็นสองกลุ่มใหญ่ คืองานสายแฟนฟิกชั่น หรืองานที่แฟนๆ ของผลงานที่มีอยู่จริง เอามาแต่งเรื่องใหม่ตามจินตนาการตัวเอง ที่เรียกกันว่างานโดจินชิ (เรียกสั้นๆ ว่า โดจิน) กับอีกส่วนหนึ่ง ที่เป็นงานออริจินัลของตัวคนเขียนเองเลย แต่ก็ยังชัดเจนว่าอัตราส่วนของผลงานเป็นอย่างไร

ที่ต้องบอกเลยว่าในปัจจุบันนี้ มีทั้งนักเขียนที่มีต้นสังกัด หรืออยู่ในสำนักพิมพ์ต่างๆ รวมไปถึงนักเขียนอิสระ ที่มีอยู่มากมาย และงานสายแฟนฟิกที่เรียกว่าโดจินนี้ ไม่จำเป็นที่จะต้องโป๊ และบางทีก็ออกมาในรูปของไลท์โนเวล หรือออนไลน์โนเวลด้วย เพียงแต่ที่เราจะกล่าวถึงนี้ เป็นเรื่องที่ไปทางโป๊เท่านั้นเอง อีกทั้งที่เรายกมาพูดกันในวันนี้ จะเป็นการหลบเลี่ยงการเซ็นเซอร์ โดยใช้ตัวละครที่ไม่ใช่มนุษย์!!

การหลีกเลี่ยงข้อกฎหมายการเซ็นเซอร์ ที่เราเห็นอยู่บ่อยครั้งก็คือ การใช้ตัวละครที่เป็นสายหนวด สายสัตว์ หรือในรูปแบบสัตว์ประหลาดนั่นเอง

ซึ่งในสายที่เรากล่าวถึงนี้ เรียกได้ว่าค่อนข้างจะมีความท้าทาย กฎของการเซ็นเซอร์ และใช้พลังของนักเขียนการ์ตูนได้มากที่สุดเลย (แม้จะไม่ใช่สายโปรดของใครหลายคนก็ตามที) โดยรวมๆ แล้ว หมวดนี้ตั้งคำถามกับการมีเพศสัมพันธุ์ และความโป๊ในทางทั่วๆ ไปเลยก็ว่าได้ คำถามคือ ขนาดไหนเล่าที่เราเรียกว่ามีเพศสัมพันธ์? ต้องเกิดการสอดใส่ของอวัยวะเพศหรือ? ไม่เพียงเท่านั้น อะไรก็ตามที่เป็นอวัยวะเพศต้อง โดนเซ็นเซอร์ตามกฎหมายญี่ปุ่น รวมไปถึงฉากของการร่วมเพศด้วย

แล้วถ้าอย่างนั้น ถ้าเกิดว่ามันเป็นแค่อะไรสักอย่าง ที่คล้ายอวัยวะเพศ แต่ไม่ใช่อวัยวะเพศล่ะ ซึ่งงานสายหนวดหรือที่เราเรียกกันว่า เทนทาเคิล มันจึงเกิดขึ้น งานสายนี้มักจะมีหนวดปริศนาจากที่มามากมาย เช่น ต้นไม้ประหลาด, เอเลี่ยน, สไลม์, เวทมนต์, ไปจนถึงเทคโนโลยีเครื่องกลต่างๆ ที่มีรูปร่างคล้ายเจ้าท่อนของเพศชายมากๆ แต่เมื่อมันไม่ใช่ก็ไม่ต้องเซ็นเซอร์แต่ประการใด

ถ้าจะพูดถึงในเรื่องของลีลาท่าทาง และว่าด้วยเรื่องของการสอดใส่ของมันล่ะ นับว่าเป็นเซ็กส์ไหม? หรือไม่ได้ต่างจากการช่วยตัวเอง? หรือแท้จริงแล้วเซ็กส์มันก็คือ การช่วยตัวเองโดยใช้ตัวกลางเป็นอวัยวะเพศของคนอื่น ในฐานะเครื่องมือทำการแทน อย่างที่นักจิตวิเคราะห์หลายคนเคยได้อธิบายไว้? ซึ่งก็มีหลายคนที่คิดว่ารูปแบบของหนวดนี้เอง มันได้ทำการหลีกเลี่ยงอย่างชาญฉลาดมากๆ กับสถานะของสิ่งที่เรียกว่าเซ็กส์ รวมไปถึงระเบียบกติกาของการเซ็นเซอร์ อย่างที่ตัวกฎหมายไม่มีทางจะขยับตามได้ทัน

ซึ่งในอีกรูปแบบหนึ่ง ที่มาในรูปแบบตัวตนที่มีแขนขา หรือมีรูปร่างจริงๆ ก็คืองานสายสัตว์ หรือสิ่งมีชีวิตประหลาดก็เช่นเดียวกัน ที่มีตั้งแต่ระดับเด็กน้อยหูหมาหูแมว (ที่บางครั้งเรียกแยกย่อยลงไปอีกว่าสายเนโกะ) ซึ่งมักจะมีพล็อตเรื่องเป็นแมวหรือหมา ที่แปลงร่างเป็นคน และมีเซ็กส์กับมนุษย์บ้าง มีเซ็กส์กันเองบ้าง ไปจนถึงกลุ่มที่เรียกว่าสัตว์ที่รูปร่างหน้าตา คล้ายมนุษย์ (แต่หลังๆ ที่เป็นสายสัตว์เต็มๆ แบบเหมือนสัตว์มากๆ เลยก็มี) แต่เป็นสิ่งมีชีวิตอื่นไปเลย ไม่นับไปถึงมนุษย์ต่างดาวด้วย โดยเฉพาะที่มีรูปร่างเหมือนคน มีอะไรกันเอง หรือมามีอะไรกับคน

ซึ่งรูปแบบที่นักเขียนส่วนใหญ่ ก็นิยมใช้หลากลาย ก็คงจะต้องมีสัตว์เข้ามาเกี่ยวข้อง ไม่ว่าจะเป็นแบบกึ่งมนุษย์น่ารักๆ หรืออกแนวโหดๆ ไปเลยก็มี ถ้าถามถึงตัวนิยามของการร่วมเพศ และขอบเขตข้อห้ามของการร่วมเพศ ว่าสัตว์มันต้องใช้กฎหมาย และกติกาแบบเดียวกับมนุษย์กำกับไหม ถ้าเป็นแบบนี้ คนมีอะไรกับแมวอายุ 3 ขวบ (ก็ผู้ใหญ่แล้วของแมว) ที่ดันมากลายร่างเป็นคน แบบนี้คือการมีอะไรกับเด็กไหม?

เพราะที่กล่าวมามันไม่ใช่มนุษย์ มันเป็นเพียงแค่ตัวละคร ในจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น หรือในกรณีที่สัตว์มีอะไรกันเอง ซึ่งยังไงมันก็ไม่ผิดแน่ๆ เพราะหมามีอะไรกันกลางถนน ก็มีให้เห็นได้เรื่อยๆ คงไม่มีใครไปจับหมาเข้าคุกข้อหาอนาจาร เพราะเอากันในที่สาธารณะกระมัง ถ้าเช่นนั้นเนื้อเรื่องแบบนี้ก็ต้องทำได้โดยปลอดเซ็นเซอร์หรือเปล่า? หรือแน่นอน การเอากับมนุษย์ต่างดาวที่หน้าตาคล้ายมนุษย์ เราต้องใช้กติกาแบบเดียวกับมนุษย์ไปตัดสินหรือ?

หรือถ้าเราไปมีอะไรกับตัวละครต่างๆ ในโลกดิจิทัลเล่า ไม่ว่าตัวละครจะเป็นตัวแบบไหนก็ตาม ที่มังงะสายนี้ได้สื่ออกมา แบบนี้จะนับเป็นการผิดกฎหมายของสื่อ ที่เสนอการร่วมเพศไหม? … นี่แหละที่มันเป็นปัญหาและความคับแคบของการมองการร่วมเพศ แต่ด้วยการลื่นไหลและจิตนาการของนักเขียน ก็สามารถที่จะนำตัวละครเหล่านี้มาเขียนได้ โดยที่มันไม่ผิดกฎนั่นเอง hentaitoy.com